W środę 25 maja 2016 r. w uroczystości pogrzebowej na Cmentarzu Parafialnym w Łęczycy pożegnaliśmy Panią Lucynę Sztompkę

W środę 25 maja 2016 r. w uroczystości pogrzebowej na Cmentarzu Parafialnym w Łęczycy pożegnaliśmy Panią Lucynę Sztompkę, wspaniałą nauczycielkę języka polskiego Szkoły Podstawowej Nr 3, Zespołu Szkół im. Jadwigi Grodzkiej, wieloletniego dyrektora Liceum im. Kazimierza Wielkiego, Prezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej. Całkiem niedawno Pani Lucyna Sztompka pomagała nam w napisaniu i zredagowaniu bogatej historii budynku naszego gimnazjum. Poniżej przypominamy ten tekst, a przede wszystkim DZIĘKUJEMY, BĘDZIEMY PAMIĘTAĆ.

Nasze miasto z racji swojej ponad tysiącletniej historii posiada wiele zabytkowych obiektów z bardzo bogatą, pełną chwały przeszłością. Należą do nich zespół zamkowy, zespół klasztorny bernardynów i dominikanów, kościół parafialny pw. św. Andrzeja, baszta obronna, park miejski czy liczne domy z XIX wieku. Do tych obiektów możemy zaliczyć również budynek naszego gimnazjum. Jego historia rozpoczyna się w latach 1920-1922. To właśnie wtedy rozpoczęto budowę szkoły¹, którą przeprowadzał przedsiębiorca Lubelski. Dwa skrzydła wybudowano z funduszy miejskich. Pieniądze na trzecie przeznaczył sam przedsiębiorca. W ten sposób przy ówczesnej ulicy Solnej w Łęczycy powstał budynek szkolny.

 

 

Od 1926 roku mieściły się tutaj publiczne szkoły powszechne²: Szkoła Powszechna nr 1 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego (męska), Szkoła Powszechna nr 2 im. Królowej Jadwigi (żeńska) oraz Szkoła Powszechna nr 3 im. Berka Joselewicza (przeznaczona dla młodzieży żydowskiej). Wszystkie szkoły przy ul. Solnej działały oficjalnie do 18 stycznia 1940 r. (tj. do chwili zamknięcia polskich szkół przez niemieckiego okupanta). W 1931 roku przeniesiono do budynku Szkołę Ćwiczeń, która spełniała bardzo ważną rolę w praktycznym przygotowaniu kandydatów na nauczycieli do pełnionego zawodu. Szkoła ta działała do wybuchu II wojny światowej.

W pierwszych dniach września budynek szkoły służył jako koszary wojskom polskim. Po zaciętych walkach armii "Poznań" i "Pomorze" z Niemcami w Bitwie nad Bzurą nasze miasto zostało zajęte przez hitlerowskiego okupanta. Od 1940 r. władze niemieckie przeniosły z Ozorkowa do budynku na Solnej część swoich urzędów. W początkowym okresie okupacji władze niemieckie zezwoliły na uruchomienie polskich szkół, zakazano jednak nauczania historii i geografii Polski oraz śpiewu. Zwiększono natomiast nauczanie języka niemieckiego do pięciu godzin tygodniowo w klasach V-VII. Niestety polskie szkoły nie funkcjonowały zbyt długo. Już 18 stycznia 1940 roku ukazało się zarządzenie landrata powiatu łęczyckiego E. Vogla, które nakazywało w ciągu trzech dni zamknięcie polskich szkół. W tym miejscu trzeba podkreślić, że młodzież z Łęczycy i jej okolic nie pozostały bez nauki. Znaleźli się bowiem ludzie, którzy mimo grożącego im niebezpieczeństwa, narażając własne życie i życie najbliższych, zorganizowali tajne nauczanie.

Po wyzwoleniu w budynku umieszczone władze administracyjne powiatu łęczyckiego i dopiero pod koniec 1945 r. budynek ponownie oddano szkołom: Szkole Powszechnej nr 1 (SP nr1), Szkole Powszechnej nr 2 (SP nr 2) i Szkole Ćwiczeń. Warto dodać, że Szkoły Powszechne (SP) stały się Szkołami Podstawowymi siedmioklasowymi (SP) dopiero od roku szkolnego 1947/1948.

Później odbywały się w nim również zajęcia Wieczorowej Szkoły Powszechnej dla Dorosłych, Liceum Pedagogicznego (LP) i zorganizowanego przy nim Gimnazjum Ogólnokształcącego (po reformie 11 - letnia Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Podstawowego (klasy I-VII) i Licealnego (klasy VIII-XI), następnie LO).

 

 

Od roku szkolnego 1966/67 Liceum Ogólnokształcąca przeniesiono do własnego budynku przy ulicy Konopnickiej. Od tego momentu Szkoła Podstawowa nr 1 i Szkoła Podstawowa nr 2 dysponowały w całości wszystkimi pomieszczeniami dydaktycznymi w budynku przy ulicy Szkolnej. W 1966 roku zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Sali Gimnastycznej. Jego inicjatorką była kierowniczka Szkoły Podstawowej nr 2 – J. Rejment. Budowę sali zakończono po pięciu latach. W 1972 roku Szkołę Podstawową nr 2 przemianowano na Gminną Szkołę Zbiorczą w Łęczycy, podporządkowując jej wszystkie szkoły podstawowe z obszaru gminy Łęczyca. W 33 rocznicę wyzwolenia Łęczycy, w dniu 18 stycznia 1978 roku Zbiorcza Szkoła Gminna otrzymała imię Bohaterów Bitwy nad Bzurą, a 7 czerwca 1986 roku Szkole Podstawowej nr 1 nadano imię Janusza Korczaka.

W wyniku reformy systemu oświaty w 1999 roku dwustopniowy system szkolnictwa przekształcono w strukturę trzystopniową. W jej wyniku od 1 września 1999 roku rozpoczęło swą działalność Gimnazjum w Łęczycy. W budynku przez pierwsze dwa lata działała jeszcze Szkoła Podstawowa nr 2. Od 1 września 2001 roku w budynku przy ulicy Szkolnej 4 działa samodzielnie gimnazjum. Baza placówki zaczęła się zmieniać. Utworzona bibliotekę z czytelnią, kuchnię i stołówkę dostosowano do potrzeb dużej szkoły. W kolejnych latach wykonano termomodernizację budynku, wymieniono stolarkę okienną, wyremontowano korytarze i wymieniono instalację elektryczną budynku. Pierwszym dyrektorem placówki była Elżbieta Sterlińska, która sprawowała to stanowisko w latach 1999-2003. Następnie dyrektorem została Wanda Lepczak w latach 2003-VI 2004, Beata Muszyńska w VII i VIII 2004. Od roku szkolnego 2004/2005 dyrektorem jest Wanda Lepczak. Funkcję wicedyrektorów sprawowali: Ryszard Ziarkowski w latach 1999-2009 oraz Marzena Michalska od roku 2003.

 

 

Dzień 2 czerwca 2006 roku stał się jednym z najważniejszych w historii szkoły. To właśnie wtedy otrzymała imię Wielkiego Polaka – Jana Pawła II, który jest powszechnie uznanym, niekwestionowanym autorytetem dla współczesnej młodzieży. To ona sama zadecydowała o wyborze Patrona. Uroczystość nadania szkole imienia rozpoczęła się Mszą Świętą celebrowaną przez biskupa łowickiego ks. Andrzeja Franciszka Dziubę, który poświęcił ufundowany przez Radę Rodziców sztandar. Podczas przejścia do szkoły młodzież zapaliła znicze w Alejach Jana Pawła II. Na budynku gimnazjum została poświęcona tablica z wizerunkiem Patrona. Odsłonięcia dokonał jej fundator, burmistrz naszego miasta - Krzysztof Lipiński. Dalszy ciąg uroczystości odbywał się na sali gimnastycznej, gdzie dyrektor Wanda Lepczak powitała zgromadzonych gości, a przewodniczący Rady Miasta Krzysztof Urbański odczytał akt nadania imienia szkole. Po wbiciu w drzewce sztandaru okolicznościowych „gwoździ” rodzice przekazali sztandar społeczności szkolnej. Z rąk pani dyrektor przyjął go poczet sztandarowy młodzieży. Następnie odbył się akt ślubowania uczniów i premierowe odśpiewanie hymnu szkolnego, który napisali nauczyciele gimnazjum – Państwo Ewa i Jerzy Pawałowscy. Uświetnienie uroczystości stanowił program artystyczny pt. „Piotr” wykonany przez młodzież, a reżyserowany przez wspomnianych już nauczycieli. Zwieńczeniem spektaklu było odśpiewanie „Barki”. To ogromne przedsięwzięcie zostało wysoko ocenione przez władze oświatowe i kościelne oraz przybyłych gości i przyjaciół szkoły. Dzień ten zapadł głęboko w sercach młodzieży i dorosłych.

 

 

 

Obecnie budynek gimnazjum należy do najbardziej funkcjonalnych i najlepiej wyposażonych w naszym mieście. Posiada trzydzieści odnowionych, wyposażonych w nowoczesny sprzęt informatyczny i audiowizualny sali lekcyjnych. Wśród nich dwie pracownie informatyczne, w których uczniowie mają możliwość poznawania świata komputerów w oparciu o oprogramowanie firmy Apple oraz Microsoft. Każda sala lekcyjna i pomieszczenia administracyjne posiadają dostęp do Internetu. Na uwagę zasługuje pracownia dedykowana do nauczania nowego, innowacyjnego przedmiotu jakim jest mechatronika. W ciągu ostatnich lat uczniowie osiągnęli wiele znaczących sukcesów w konkursach organizowanych dla gimnazjalistów.Szkoła może poszczycić się wieloma laureatami i finalistami Wojewódzkich Konkursów Przedmiotowych m.in. z Chemii, Historii, Geografii, Jęzków obcych. Kilka razy gimnazjaliści wygrywali Powiatowe Konfrontacje Artystyczne Szkół, Przegląd Różnych Form Tanecznych, a także konkursy literackie i wokalne. Uczniowie docierali również do finału Ogólnopolskiego Konkursu Informatycznego i zajmowali czołowe miejsca w Międzynarodowych Turniejach Robotów. Szkoła posiada również bardzo dobrą bazę sportową. W jej skład wchodzą sala gimnastyczna oraz nowoczesna, oddana do użytku w 2007 roku hala sportowa. Infrastruktura i wykwalifikowana kadra trenerska pozwala rozwijać wśród uczniów zainteresowania sportowe. Gimnazjaliści trenują różnorodne dyscypliny: lekkoatletykę, piłkę koszykową, piłkę siatkową, piłkę nożną, unihockej. Sprawdzają się w zawodach sportowych, odnosząc szereg sukcesów drużynowych i indywidualnych. Szczególne sukcesy mają lekkoatleci, którzy od kilku lat zajmują czołowe lokaty w Mistrzostwach Polski Młodzików.

Serdeczne podziękowania za bezcenną pomoc przy redagowaniu tekstu kierujemy dla Pani Lucyny Sztompki - Prezesa Towarzystwa Miłośników Ziemi Łęczyckiej, Pani Alicji Lisieckiej - nauczyciela historii i wiedzy o społeczeństwie oraz Pani Marii Szałapskiej - nauczyciela języka polskiego.

 

aut. Łukasz Cybulski

 

¹ Według dokumentu, który ocalał po wojnie i znajduje się w Archiwum Państwowym w Płocku Oddział w Łęczycy, Statut podatku na budowę szkół powszechnych w Łęczycy, 1922 r., dnia 19 października 1920 r. - na wniosek Magistratu - Rada Miejska podjęła decyzję o przystąpieniu do budowy obiektu dla szkół powszechnych. 17 lutego 1921 r. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zatwierdziło plany wykonawcze budowy szkoły (jeden pawilon z 13 salami i zapleczem sanitarnym), które zostały przesłane do zatwierdzenia przez Dyrekcję Robót Publicznych w Łodzi. W 1922 r. powołano Komitet Budowy Szkół Powszechnych w Łęczycy. Miasto otrzymałoby na budowę szkoły 50% dotacji ze Skarbu Państwa, pozostałą kwotę należałoby zdobyć, zaciągając kredyt. W dokumencie Statut podatku na budowę szkół powszechnych w Łęczycy z 1922 r. mamy informację o opodatkowaniu osób fizycznych na budowę szkoły.

² W 1926 r. budynek nie był jeszcze wykończony. Zgodnie z danymi umieszczonymi w monografii Łęczycy (Łęczyca. Monografia miasta do 1990 r., s.198), budynek przy ul. Solnej (dziś: Szkolnej 4) wzniesiono w 1930 r. i umieszczono w nim od 1930 r. do 1940 r.(18 stycznia) – trzy szkoły powszechne (1,2,3), a rok później (1931) Szkołę Ćwiczeń.